Κατά την Αρχαϊκή εποχή οι Έλληνες γλύπτες άρχισαν να αποδίδουν τον άνθρωπο με πιο φυσικό και ζωντανό τρόπο. Τα πιο γνωστά γλυπτά αυτής της περιόδου είναι οι Κούροι και οι Κόρες, που συναντώνται συχνά σε ιερά και σε τάφους.

Οι Κούροι παριστάνουν νέους άνδρες όρθιους, γυμνούς και αρμονικά σμιλεμένους. Στέκονται συνήθως με το αριστερό πόδι μπροστά, τα χέρια κολλημένα στα πλευρά και το πρόσωπο να έχει το χαρακτηριστικό αρχαϊκό χαμόγελο (αρχαϊκό μειδίαμα). Δεν αναπαριστούν κάποιο συγκεκριμένο πρόσωπο, αλλά το ιδανικό της νεότητας, της δύναμης και της συμμετρίας.

Οι Κόρες είναι νεαρές γυναίκες ντυμένες με μακριούς χιτώνες και πλούσια διακοσμημένα ενδύματα. Κρατούν συχνά ένα μικρό δώρο ή αφιέρωμα και στέκονται κι αυτές μετωπικά, παρουσιάζοντας το ίδιο λεπτό χαμόγελο στο πρόσωπο. Ιδιαίτερη προσοχή δίνεται στα μαλλιά, στα κοσμήματα και στις πτυχές των ρούχων.

Μέσα από τα αγάλματα αυτά φαίνεται η προσπάθεια των Ελλήνων της εποχής να μελετήσουν πιο σωστά το ανθρώπινο σώμα και να το αποδώσουν συνδυάζοντας ρεαλισμό και ιδεαλισμό. Οι Κούροι και οι Κόρες αποτελούν σημαντικά στάδια στην εξέλιξη της γλυπτικής και προετοιμάζουν την πορεία που θα οδηγήσει στην ακμή της κλασικής τέχνης.